There's no place like home
Sulayman is 42 jaar en afkomstig uit Sierra-Leone. Hij was eigenaar van een kleine boetiek in zijn thuisland. Naar omstandigheden kon hij redelijk leven van deze inkomsten. Echter, zijn veiligheid kwam steeds meer in het geding door burgeroorlogen. Een belofte voor een beter c.q. veiliger leven deed hem besluiten zijn zaak te verkopen en opnieuw te beginnen. Hij had geen gezin en kon alleen makkelijk weg.
Met de opbrengst van de verkoop van zijn zaak kon hij de reis betalen. Wat volgde was een vreselijke reis, waar de meest gruwelijke dingen zijn gebeurd waar Sulayman verder niet over wil uitweiden.
Nu, 14 jaar later, is Sulayman een gedesillusioneerd en somber mens. Hij is weliswaar veilig maar ervaart zijn leven verder als uitzichtloos. Sulayman heeft tevens enkele jaren in detentie doorgebracht .
Gelaten vertelt hij een korte periode te hebben gewerkt maar dat is alweer voorbij. Ander werk heeft hij niet kunnen vinden. Onderdak heeft hij bij kennissen maar daar voelt hij zich niet prettig onder. Hij heeft wel heimwee en zou onder “normale” omstandigheden terug willen naar zijn thuisland, maar de onveiligheid is alleen maar toegenomen. Daarnaast heeft hij ook geen geld.
Hij oppert dat het Westen Afrika zou kunnen helpen met het veiliger maken van “gevaarlijke “landen door hulp/veiligheid te bieden, ter plaatse.Dit zou kunnen zorgen voor minder instroom van vluchtelingen uit Afrika en andere landen naar Europa. En last but not least; minder leed in de wereld. Sulayman eindigt met ‘there is no place like home’.