Op de Hooftskade, midden in het drukke centrum van Den Haag komt de wereld samen. Iedereen is welkom, waar je vandaan komt is niet belangrijk.
Een huis waar papieren niet nodig zijn
Een man komt met een brede lach het huis binnengelopen. “Hi! Everyone!”, roept Abraham. Hij is vrijwilliger bij het Wereldhuis, een plek waar mensen zonder geldige verblijfsvergunning terecht kunnen voor advies, steun of om elkaar te ontmoeten. Dit soort plekken, waar je zonder documentatie even op adem kan komen, zijn schaars en erg belangrijk. Abraham gaat de kamer rond om iedereen persoonlijk te begroeten. De eerste mensen zitten al binnen om warm te worden, bij te komen van de nacht of om gebruik te maken van de wifi.
De lach van Abraham werkt aanstekelijk. Zodra hij er is, is iedereen opgewekt. In de keuken werken vrijwilligers van het Wereldhuis en het Rode Kruis aan de warme lunch die geserveerd wordt. Vandaag staan rijst met kip, een salade en pasta op het menu, met als toetje versgebakken koekjes. De geur die uit de keuken komt maakt hongerig.
Vrijwilligers voor iedereen in nood
Rode Kruis-vrijwilliger Yousif neemt de salade voor zijn rekening. Hij is uit Amersfoort gekomen om in het Wereldhuis te kunnen helpen. Hij staat normaal gesproken op evenementen als EHBO-vrijwilliger. “Evenementen vind ik leuk om te doen, maar om heel eerlijk te zijn: dit werk is wel de reden dat ik vrijwilliger ben geworden. Dus ik ben heel blij dat ik hier kan ondersteunen. De reistijd neem ik voor lief.”
Ook Yuric werkt als vrijwilliger van het Rode Kruis bij het Wereldhuis. Hij heeft zich als vrijwilliger aangemeld in coronatijd en is daarna ‘blijven plakken’. “De nood om mensen te helpen blijft en als ik iets kan doen, dan doe ik het heel graag. Of het nou logistiek werk is, op de prikpost tijdens coronatijd of een luisterend oor bieden en helpen bij de lunch hier in het Wereldhuis: het is allemaal belangrijk.”
Een pijnlijk verhaal achter een stralende lach
Steeds meer mensen druppelen binnen. Zo ook Husseina met haar 8-maanden oude zoontje Anwar. Ze komt ook helpen in de keuken als vrijwilliger terwijl Anwar lekker aan het spelen op een kleedje is in de kamer.
Veel van de Wereldhuis-vrijwilligers weten van heel dichtbij hoe het is om op straat te leven of geen papieren te hebben. Hoe het is om buiten het systeem te leven en niet gezien te worden. Zo ook de vrolijke Abraham. Achter zijn stralende lach gaat een pijnlijk verhaal schuil. “Ik ben op mijn veertiende weggegaan uit mijn geboorteland. Thuis werd ik niet gezien en er was veel aan de hand, waardoor ik niet meer kon blijven.” Abrahams gezicht betrekt. “Ik heb heel veel mensen in mijn reis ontmoet, van wie lang niet iedereen aardig was. Maar ik vertik het om daardoor verbitterd te raken, om het me te laten beïnvloeden. Ook al is dat soms verschrikkelijk moeilijk.”
“Het leven op straat is hard. Ik heb mensen gezien die zo erg aan de grond zaten dat ze zich van hun eigen leven wilde beroven. Ze voelen zich niemand meer, en denken dat niemand om hen geeft. Ik ken dat gevoel van vroeger. Daarom vind ik het zo belangrijk dat anderen dat gevoel niet hebben. Dat ze gezien worden. Het gevoel dat je er alleen voor staat, dat niemand naar je omkijkt is zo verschrikkelijk eenzaam. Dat gun ik echt niemand.”
“Ik word weer gezien”
“Hier in het Wereldhuis heb ik sinds lange tijd weer het gevoel dat ik gezien word. Ik heb via deze plek een psycholoog gekregen en ze helpen me verder. Ik ben zo blij dat ik anderen kan helpen, ook al krijg ik er niet voor betaald. Er voor anderen zijn is waar ik het voor doe.” Uit de keuken klinkt gestommel. Het eten is klaar. Een voor een staat iedereen op en krijgt een goedgevuld bord eten en een koekje toe. De geur van het eten, de wasmachine die je op de achtergrond hoort draaien, het vrolijke gesnater van Anwar, het bestek dat tegen de borden tikt: het thuis-gevoel is compleet.
